ខ្ញុំក៏ជួបរឿងនេះដូចគ្នា សរសេររឿងហើយអ្នកសរសេរមតិមានតែម្នាក់សុំឲ្យសរសេរត ដល់អ្នកចូលមើលវិញមានមួយរយពីរយនាក់។ អ៊ីចឹងមិនដឹងសរសេរធ្វើអីទៀត។ រឿង “មេអំបៅពណ៌ឥន្ធនូ” ដ៏ឥតជាតិរបស់ខ្ញុំបែបបានតែមួយភាគហ្នឹងឯង លែងចង់សរសេរហើយ។ តែសុំចិត្តអ្នកនិពន្ធក្មេងតូចដ៏គួរឲ្យស្រលាញ់នេះ កុំបោះបង់ការសរសេរណា។ យ៉ាងណាៗខ្ញុំនឹងសរសេរមតិលើរឿងក្មេងតូចជានិច្ច។ ហើយរឿងដែលខ្ញុំសរសេរខ្ញុំក៏នឹងព្យាយាមបញ្ចប់ដូចគ្នា នឹងរកវិធីធ្វើឲ្យអ្នកអានញញឹមឬកើតទុក្ខបានដូចក្មេងតូចដែរ។
សួស្តីមិត្តអ្នកអានទាំងអស់គ្នា!
ថ្ងៃនេះមានរឿងក្នុងចិត្តចង់ចែករំលែកជាមួយអ្នកទាំងអស់គ្នា។ មិនដឹងថា មានអ្នកអានឬអត់ តែក៏មុខក្រាស់សរសេរ។
តាមពិតទៅរាល់ថ្ងៃនេះ ខ្ញុំមិនរវល់អីដល់ថ្នាក់សរសេរភាគថ្មីមិនបានទេ តែខ្ញុំគ្មានកម្លាំងចិត្តសរសេរ។ សរសេរធ្វើអី? អ្នកអានមានប៉ុន្មាននាក់? អ្នកគាំទ្រមានប៉ុន្មាននាក់? គ្រប់ពេលដែលដាក់ភាគថ្មី ចំនួនអ្នកចូលមកអានគឺរាប់រយ តែចំនួនអ្នក comment មានតែ ២ឬ ៣នាក់ប៉ុណ្ណោះ។ អ្នកទាំងអស់គ្នាអាចគិតថាខ្ញុំឆ្កួតនឹងចង់ឲ្យគេគាំទ្រ ប៉ុន្តែខ្ញុំចង់ប្រាប់ថា ការដែលមកសរសេររឿងឲ្យអ្នកទាំងអស់គ្នាអាននៅទីនេះ ខ្ញុំគ្មានបានលុយកាក់អីសូម្បិតែ១០០រៀល តែខ្ញុំត្រូវចំណាយពេល ២ឬ៣ ម៉ោងមកសរសេរមួយភាគៗ ឲ្យអ្នករាល់គ្នាបានកម្សាន្តអារម្មណ៍។
ខ្ញុំសួរទៅមិត្តអ្នកអានជាច្រើនថា ហេតុអីក៏មិនព្រម comment ខ្លះមកដើម្បីឲ្យខ្ញុំមានចិត្តសរសេរភាគថ្មី។ គេតបថា មកពីមិនដឹងសរសេរអី ហើយខ្លាចអ្នកផ្សេងគេស្គាល់។ ខ្ញុំចង់ប្រាប់មួយទៀតថា បើអ្នកទាំងអស់គ្នាចង់comment អ្នកមិនចាំបាច់ដាក់ Email ឬ ឈ្មោះពិតប្រាកដទេ គ្រាន់តែដាក់ (dadadodo@yahoo.com) ក៏អាចcommentបានដែរ។
ខ្ញុំគ្មានបានប្រយោជន៍អី ពីការសរសេររឿងនោះទេ។ អ្នកទាំងអស់គ្នាសាកគិតមើលទៅថា បើសិនអ្នកជាខ្ញុំវិញ ពេលដែលខំសរសេរភាគថ្មីមកដាក់ ហើយបែរជាគ្មានឃើញអ្នកអានcomment តើអ្នកមានអារម្មណ៍ដូចម្តេច? អ្នកទាំងអស់គ្នាឆ្ងល់ទេថា មានមនុស្សប៉ុន្មាននាក់ចូលអាន? ទោះបីជាតួលេខប្រាប់ថាមានរាប់រយ តែខ្ញុំនៅមិនគិតមិនបាន ថាអ្នកអានពិតប្រាកដប្រហែល ១០នាក់អីប៉ុណ្ណោះ។ ពេលខ្លះខ្ញុំអន់ចិត្តដល់ដាក់លែងចង់ចូលមក Blog នេះទៀត…ចឹងអ្នកទាំងអស់គ្នាមិនបាច់ឆ្ងល់ទេ ថាហេតុអី ៣ឆ្នាំសរសេររឿងមួយមិនចប់។
មិត្តអ្នកអាន មិនចាំបាច់ សរសេរ comment សរសើរ ឬ ពាក្យល្អទេ អ្នកអាចសរសេរពីចំណាប់អារម្មណ៍របស់អ្នក ឬ អាចរិះគន់បាន…
អ្វីដែលខ្ញុំចង់និយាយមានតែប៉ុណ្ណឹងឯង…
ពេលខ្ញំុអានរឿងរបស់បងខ្ញំុសប្បាយចិត្ត ចង់យំ ហើយ ក៏គិតច្រើន
រឿងអីដែល ដែរអានហើយយំ ប្រាប់ផងបានទេ ចង់ដឹងមែន